NSU 1000 TTS Spiess

Max Ungricht en zijn NSU 1000 TTS Spiess

Historie
In 1969 besloot de PTT in Zeeland een nieuwe telefooncentrale aan te laten leggen in Goes door Siemens Zwitserland. Daarvoor kwam een aantal Zwitserse technici voor een half jaar naar Goes.
Onder hen bevond zich Max Ungricht uit Urdorf bij Zürich. Hij huurde met een collega een huisje in Oud Sabbinge, een dorpje bij Goes.
Natuurlijk ging hij ook uit in Goes en ik ontmoette hem voor de eerste keer toen hij zijn NSU 1000 TTS parkeerde in de binnenstad van Goes.
We werden goede vrienden en hij vertelde me dat hij raceplannen had met de TTS. Hij haalde in Zandvoort zijn licentie en reed voornamelijk sprints, vooral in Zeeland.

Hij ontmoette in Goes zijn huidige vrouw, ze trouwden in december 1970 en vestigden zich, bepaald door zijn werk, eerst in Luxemburg, in Zwitserland en later in Israël.

Begin 1973 liet hij de NSU tunen bij Spiess in Stuttgart en hij besloot om lid van de NAV te worden en zich in te schrijven voor races, groep 2 tot 1000 cc. In de zomer van ’73 hebben we de NSU op een ambulance naar Goes gebracht, waar hij een garagebox had gehuurd.
We gebruikten de Opel 1700 van zijn schoonvader daarvoor die redelijk moeite had de zware ambulance met de TTS te trekken. We reden op de Duitse Autobahn van pomp naar pomp…
Vervolgens moest hij ingereden worden en waar doe je dat? Ten noorden van Goes ligt de Wilhelminapolder en daar was een doodlopende weg die bij de zeedijk van de Oosterschelde eindigde. Ik kende de directeur van de polder en vervolgens hebben we de auto een hele dag ingereden op die weg. We zijn niet lastiggevallen door politie of polderpersoneel, maar dankzij de open uitlaat hadden we ook geen last van vogels….

Woensdrecht
De eerste race was vlak in de buurt, namelijk in oktober 1973 op het vliegveld van Woensdrecht. Max reed inmiddels privé een Austin Maxi en we sleepten de NSU naar Woensdrecht, een kleine 40 kilometer verderop.
Daar leerden we snel allerlei collega’s kennen. Hij trainde eigenlijk best goed en had een geweldige start, maar in de voorlaatste ronde kwam hij niet meer door. Bleek achteraf dat de kabel naar de bobine was losgeschoten…

Triangel
In 1974 heeft hij voor zoveel mogelijk races op het circuit van Zandvoort ingeschreven, maar dat slepen met een touwtje was natuurlijk geen optie. We gebruikten een triangel die je tegenwoordig ’s zomers vaak bij Engelse campers ziet.
Er hoeft niemand in de sleepauto te zitten, de foto laat de NSU zien achter mijn Mercedes op weg naar een onderhoudsbeurt bij Henri van Oorschot, de NSU- importeur destijds en tevens race collega.
Max kwam voor elke race uit Luxemburg en Zwitserland en inmiddels had ik raceborden gemaakt met letters die ik met klittenband bevestigde en vanuit de pits liet zien met welke ronde hij reed en welke positie hij had.
Bij een van de keuringen kregen we te horen dat de wielen net iets te veel buiten het koetswerk staken, dus liet ik een bevriende wegenwacht spatbordverbreders maken, probleem opgelost!
Op zaterdagmorgen voor de GP van Nederland stonden we hopeloos vast in de file bij Hoofddorp en niet alleen wij, maar ook vele collega’s. De auto moest vóór 11 uur gekeurd zijn, maar we haalden dat nooit. Goede raad was duur en ik besloot een motorrijder aan te houden. Een welwillende Duitser uit Keulen nam mij, getooid met Max’ helm, met gezwinde spoed naar de officials in Zandvoort, waar ik die mannen ervan wist te overtuigen dat het tijdstip van keuren werd opgeschoven.
Het seizoen eindigde met veel plezier en wisselend succes. De TTS was tot nu toe nog in de oorspronkelijke kleuren rood, zwart en geel gespoten, omdat we geen sponsors hadden, maar dat zou veranderen… 

1975
Inmiddels woonden Max en zijn vrouw Mieke voor onbepaalde tijd in Béer Sheva in Israël, waar hij de leiding had van de aanleg van telefooncentrales voor Siemens.
Ik had intussen een sponsor binnengesleept: Roompot Caravans, onderdeel van Camping de Roompot uit het Zeeuwse Kamperland. Inmiddels is de Roompot Group een grote speler in het Europese recreatiegebeuren.
Samen met mijn zwager Henk zorgden we dat de NSU voor de trainingen en de races in Zandvoort stond en Max kwam telkens met het vliegtuig naar Schiphol. Dat ging, ondanks de oorlog in Israël in 1975 nog vrij goed. (op de zwart-witfoto staat Piet met het bord in het midden, Max met snor er rechts naast, mijn zwager Henk met zonnebril en ik achter Piet)
Dankzij het onderhoud bij de importeur en de inzet van servicemonteur Piet Kannekes van Van Oorschot, hadden we geen problemen en liep de TTS uitstekend.
Max was altijd bang dat de auto te zwaar was en hoewel ik precies had uitgerekend hoeveel benzine hij nodig had voor 12 ronden, haalde hij er soms toch nog wat uit.
Soms lag hij voorop, soms om een spannende tweede plaats en vervolgens ontbrak hij in de laatste ronde: geen benzine meer…
Tijdens de paasraces was het zó koud, dat ik de moertjes om de motorklep open te zetten, nauwelijks kon aandraaien. Op 1e paasdag had het nog serieus gesneeuwd!
Tijdens de Nederlandse GP stonden we tussen de F1-teams van Lotus en Ferrari in en in die tijd kwamen mannen als Mario Andretti en Clay Regazzoni gewoon een praatje met ons maken. Dat kon toen nog…

Lange reis
Toentertijd waren we met de combinatie gemiddeld zo’n drie uur onderweg van Goes naar Zandvoort en terug. We reden over de Deltadammen naar Rotterdam en zo verder. In de zomer van 1975 werden Henk en ik op de terugweg werden we vlak voor de Zeelandbrug door een twee ijverige politieagenten van de weg gehaald.
De aanleiding daarvoor was dat de mannen van de Hermandad nog nooit een triangel hadden gezien. Ze snapten in eerste instantie niet dat er niemand in de NSU zat. Na anderhalf uur in een politiebus gebivakkeerd te hebben, hadden we een stapel boetes te pakken: ik reed als Nederlander met een Zwitserse Austin Maxi en daarmee ontdook ik de belasting, de banden van de NSU waren glad, er was geen wegenbelasting voor de NSU betaald etc. Vervolgens hebben we nooit meer iets gehoord, want wellicht was deze materie te ingewikkeld…

Verkoop
Eind 1975 werd duidelijk dat de situatie in Israël er niet beter op werd en Max besloot zijn geliefde TTS na het seizoen te verkopen, jammer maar helaas! Dankzij Piet Kannekes vonden we een koper uit België die hem in november in Goes kwam ophalen. Met leedwezen heb ik afscheid genomen. Max en Mieke keerden met hun inmiddels in Israël geboren dochter in 1978 terug naar Zwitserland waar ze nog steeds in de buurt van Bern wonen. Na de Siemenstijd werd hij o.a. hoofdredacteur van het vliegtuigblad Cockpit en reed hij jaren kartraces in Zwitserland.

Nieuwe start
We schrijven nu 45 jaar later en Max heeft inmiddels een NSU 1200 TT laten tunen en hem onlangs ingereden op het vliegveld van Bern. Het is voor groep V gekeurd en als de Coronaperikelen aan de kant zijn, gaan we bergraces rijden.
Het gaat nooit over!